สวัสดีครับ ผมจะเล่าเหตุการณ์ที่ทำให้ความรู้สึกและชีวิตผมเปลี่ยนไปกับเพื่อนคนนึง.
วันเปิดเทอมเรียนวันแรก ซึ่งผมยังไม่รู้จักเพื่อนคนนั้นด้วยซ้ำ เพื่อนคนนั้นเขาทักผมมาก่อน และผมก็รู้ชื่อเค้า. ผมก็พอจะจำได้อยู่. เพราะผมเคยไปเข้าค่ายและเคยเจอเพื่อนคนนั้นมาก่อน ซึ่งผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบทักใครก่อนครับ55 อาย. เขาทักผมมาแล้วถามชื่อผม ผมก็บอกชื่อผมไป. แล้วจากนั้น. หลังกลับค่าย. ผมกับเพื่อนคนนั้น ก็ทำเหมือนไม่รู้จักกัน. เรื่องของเรื่องคือ ผมเคยทักเค้าไปแต่เค้าไม่ตอบผม ผมก็นึกว่าเค้าจำผมไม่ได้ (เรื่องเก่าในค่าย) เล่าปัจจุบันต่อครับ. หลังจากที่ผมรู้จักกับเพื่อนคนนั้น. ผมก็รู้สึกว่า ชีวิตผม ก็รู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้น. ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะมีโลกส่วนตัวสูงอยู่ครับ เพื่อนผมคนนั้น คุยกับผม เล่นกับผมอย่างสนุกสนาน แล้วอยู่มาวันหนึ่ง เพื่อนผมคนนั้น ได้มาปรึกษาเรื่องเค้ากับแฟนของเค้า ซึ่ง ผมเป็นคนที่ชอบรับปรึกษาเพื่อนครับ เรียกได้ว่า ปรึกษาได้ทุกเรื่อง เพื่อนผมเค้ามาcallกับผมเกือบทุกวัน จนรู้สึกว่า ชีวิตที่เหงาๆกับผมนั้น เริ่มมีชีวิตชีวามากขึ้น (เหงานี่หมายถึง ผมเป็นครที่ไม่ค่อยออกจากบ้านอะครับ เพื่อนสนิทเลยไม่ค่อยเยอะ แล้วเป็นคนไม่ค่อยได้เล่นเกมด้วย เพื่อนเลยน้อยไปอีก55) ผมก็ปรึกษาเรื่อยๆ. จนได้บทสรุปมาเค้า กับแฟนก็เลิกกัน เพราะนิสัยไม่ลงตัว. จากเพื่อนที่พึ่งรู้จักกัน ก็เริ่มสนิทมากขึ้น. จนเพื่อนผมก็พูดกับผมว่า. ก็เป็นเพื่อนที่ดีนะ. แต่ก็นะ. ผมก็เพิ่งรู้จักกัน จะอะไรมากไม่ได้ จนมาวันหนึ่ง ผมกับเพื่อนเข้าใจผิดเรื่องเล็กๆน้อยกัน เข้าใจผิดกันทั้งคู่ครับ ผมก็โทรไปถามเรื่องพวกนี้ เขาก็บอกว่า ไม่ได้โกรธอะไร ผมก็อือออตามไป แต่ผมเป็นคนคิดเยอะครับ ผมคิดว่าเราทำให้เพื่อนโมโห หรือไม่พอใจอะไรหรือเปล่า แต่ผมกับเพื่อนก็เคยคุยมาก่อนกันแล้วว่า ให้พูดตรงๆ ถ้าไม่พอใจอะไร ถามได้ เพื่อนผมบอก. แล้วก็ผ่านมา1~2สัปดา ผมก็เข้าใจและเหมือนเดิมกันสักที แต่ผมก็เริ่มสังเกตว่า นิสัยของเพื่อนผมนั้นมันไม่ค่อยเหมือนเดิม เวลาผมคุยกับมัน มันก็พูดแบบเอื่อยๆเฉยๆ เหมือนไม่สนใจ แต่กับเพื่อนของเค้าอีกคน เค้าก็คุยเล่นตามประสาเพื่อนปกติ ซึ่งเมื่อมาถึงจุดนี้ ผมก็คิดแล้วว่า ทำไม ผมต้องคิดเยอะเรื่องพวกนี้ ปัจจุบันนี้ผมก็รู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ เพราะเพื่อนผมทำตัวห่างกับผม ไม่ชอบคุยกับผมเหมือนเมื่อก่อน. หรือผมเผลอรู้สึกดีกับเพื่อนคนนี้ไปแล้ว
ผมรู้สึกงงกับความรู้สึกตนเอง?
วันเปิดเทอมเรียนวันแรก ซึ่งผมยังไม่รู้จักเพื่อนคนนั้นด้วยซ้ำ เพื่อนคนนั้นเขาทักผมมาก่อน และผมก็รู้ชื่อเค้า. ผมก็พอจะจำได้อยู่. เพราะผมเคยไปเข้าค่ายและเคยเจอเพื่อนคนนั้นมาก่อน ซึ่งผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบทักใครก่อนครับ55 อาย. เขาทักผมมาแล้วถามชื่อผม ผมก็บอกชื่อผมไป. แล้วจากนั้น. หลังกลับค่าย. ผมกับเพื่อนคนนั้น ก็ทำเหมือนไม่รู้จักกัน. เรื่องของเรื่องคือ ผมเคยทักเค้าไปแต่เค้าไม่ตอบผม ผมก็นึกว่าเค้าจำผมไม่ได้ (เรื่องเก่าในค่าย) เล่าปัจจุบันต่อครับ. หลังจากที่ผมรู้จักกับเพื่อนคนนั้น. ผมก็รู้สึกว่า ชีวิตผม ก็รู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้น. ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะมีโลกส่วนตัวสูงอยู่ครับ เพื่อนผมคนนั้น คุยกับผม เล่นกับผมอย่างสนุกสนาน แล้วอยู่มาวันหนึ่ง เพื่อนผมคนนั้น ได้มาปรึกษาเรื่องเค้ากับแฟนของเค้า ซึ่ง ผมเป็นคนที่ชอบรับปรึกษาเพื่อนครับ เรียกได้ว่า ปรึกษาได้ทุกเรื่อง เพื่อนผมเค้ามาcallกับผมเกือบทุกวัน จนรู้สึกว่า ชีวิตที่เหงาๆกับผมนั้น เริ่มมีชีวิตชีวามากขึ้น (เหงานี่หมายถึง ผมเป็นครที่ไม่ค่อยออกจากบ้านอะครับ เพื่อนสนิทเลยไม่ค่อยเยอะ แล้วเป็นคนไม่ค่อยได้เล่นเกมด้วย เพื่อนเลยน้อยไปอีก55) ผมก็ปรึกษาเรื่อยๆ. จนได้บทสรุปมาเค้า กับแฟนก็เลิกกัน เพราะนิสัยไม่ลงตัว. จากเพื่อนที่พึ่งรู้จักกัน ก็เริ่มสนิทมากขึ้น. จนเพื่อนผมก็พูดกับผมว่า. ก็เป็นเพื่อนที่ดีนะ. แต่ก็นะ. ผมก็เพิ่งรู้จักกัน จะอะไรมากไม่ได้ จนมาวันหนึ่ง ผมกับเพื่อนเข้าใจผิดเรื่องเล็กๆน้อยกัน เข้าใจผิดกันทั้งคู่ครับ ผมก็โทรไปถามเรื่องพวกนี้ เขาก็บอกว่า ไม่ได้โกรธอะไร ผมก็อือออตามไป แต่ผมเป็นคนคิดเยอะครับ ผมคิดว่าเราทำให้เพื่อนโมโห หรือไม่พอใจอะไรหรือเปล่า แต่ผมกับเพื่อนก็เคยคุยมาก่อนกันแล้วว่า ให้พูดตรงๆ ถ้าไม่พอใจอะไร ถามได้ เพื่อนผมบอก. แล้วก็ผ่านมา1~2สัปดา ผมก็เข้าใจและเหมือนเดิมกันสักที แต่ผมก็เริ่มสังเกตว่า นิสัยของเพื่อนผมนั้นมันไม่ค่อยเหมือนเดิม เวลาผมคุยกับมัน มันก็พูดแบบเอื่อยๆเฉยๆ เหมือนไม่สนใจ แต่กับเพื่อนของเค้าอีกคน เค้าก็คุยเล่นตามประสาเพื่อนปกติ ซึ่งเมื่อมาถึงจุดนี้ ผมก็คิดแล้วว่า ทำไม ผมต้องคิดเยอะเรื่องพวกนี้ ปัจจุบันนี้ผมก็รู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ เพราะเพื่อนผมทำตัวห่างกับผม ไม่ชอบคุยกับผมเหมือนเมื่อก่อน. หรือผมเผลอรู้สึกดีกับเพื่อนคนนี้ไปแล้ว